doksanlı yılların
hak arama zamanlarıydı
taşları yanık kentten
coşkuyla gelip
umudu kovalıyordum
Ankara sokaklarında
bir paslı gömlek eyleminde
tanışmıştım bir devrimciyle
ona metehan dediler
bana bir can verdiler
güneyden gelen
bir gülüştü her daim
yürüyüşümüze damar olan
fiili meşru bir hattı
bizleri kızılay’a çeken
hak verilmez alınırdı
doyasıya umudun
her daim direnmenin
ve geleceğin paylaşımıydı
ve de çocuklarımıza
onurlu bir gelecek
kavgasıydı bizimkisi
bir tek onun
kinayeli deyişiyle
başkanlığı sevdim
çünkü onun kalbinde
zor günlerin
bir daha gelmeyecek
başkanıydım
zordur aslında
bir dostu anlatmak
bir arkadaşın
yokluğuna alışmak
ama daha zordur
bir devrimciyi uğurlamak
ve özlemine alışmak
ama kalmasın
gözün bizlerde
umudumuz tarihimizden
büyüktür bizim
hayallerimizin
ve ümidin yoldaşı
Metehan
Veysi Ülgen
16 Ocak 2024